JAPONYA'DAKİ BÜYÜK DEPREMDEN ÖĞRENİLENLER

Japon mimar Hitoshi Abe, 2011’de kuzeydoğu Japonya kıyılarını vuran ve altı mil içeriye kadar dalgalar gönderen tsunamiyi tetikleyen 9.0 büyüklüğündeki depremin unutulmaması gerektiğine inanıyor. Amacı ise insanları ve gelecek nesilleri büyük ölçekli doğal afetlerle nasıl daha iyi başa çıkabilecekleri konusunda eğitmek.

Abe, doğa ile müzakere etmemiz gerektiğini açıkça vurguluyor. Modern sistemlerimize aşırı güvenmemeliyiz. Afetlere karşı daha dirençli bir toplum oluşturmak için yalnızca inşai yapıların değil, toplumlarımızı yöneten sosyal, politik ve ekonomik sistemlerin de sınırlarını anlayabilmeliyiz. Japon toplumunun bağlı oldukları ana sistemler ve altyapı çöktüğünde hayatlarını devam ettirmek için nasıl bir ağ oluşturduğunu anlamak, bize daha uyarlanabilir ve felakete hazır bir modern toplum yaratma hakkında önemli fikirler verebilir.

Birçok yeniden inşa çabası büyük ölçüde hükümet tarafından başlatılıyor ve inşaat mühendisleri tarafından yürütülüyor. Bunlara ek olarak yeniden yapılanma çabalarına destek veren 270'den fazla mimarın oluşturduğu bir ağ olan Arch + Aid gibi kuruluşlar, bu çabaları denemek ve uyum sağlamak için oluşturuluyor.

Birçok Japon mimar da yeniden inşaya yardımcı olmak için işbirliği yapmış ve zamanlarını ayırmışlar. Örneğin Rikuzentakata şehri yaşlıları için yeni bir toplantı merkezi önerisi olan proje; Kengo Kuma, Sant’Egidio Topluluğu, Japonya İtalyan Büyükelçiliği ve Tokyo Üniversitesi-Kuma Lab arasındaki işbirliğinin bir ürünüdür. Proje, suda yüzen bir bitki olan lotus yaprağından ilham alıyor. Yaşam ve doğa arasındaki kırılgan ilişkiyi sembolize ediyor. Mimarinin doğaya karşı değil, doğaya saygı duyarak tasarlanması gelecek için umut yaratıyor. 

Ayrıca, tsunaminin de vurduğu bir bölge olan Kasennuma'dan gelen yerel ahşap inşaat için kullanılmış ve yerel marangozlardan buna dikkat etmeleri istenmiştir. Özetle proje, insan ve doğa arasındaki dengeye olan inancı yeniden tesis etmeyi amaçlıyor.